کد مطلب:24133 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:291
تبار آمنه
آمنه علیهاالسلام دختر وهب بن عبد مناف است و مادر بزرگوارش «بره » دختر عبدالعزی [1] به شمار می آمد. این دو بزرگوار در نسب شریف به كلاب بن مره بن كعب بن لوی می رسند و در واقع پدر و مادر آمنه دخترعمو و پسرعمو بوده، از خصلت های مشابه بهره می بردند.
خاندان «بنوزهره » همواره در افتخارهای بزرگ قریش و حوادث پر شكوه مكه شریك بوده و برگهای زرینی از تاریخ مكه به نام افتخارآفرین آنها مزین شده است.
عبد مناف، نیای سوم پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله، مغیره نام داشت و «قمر البطحاء» [2] خوانده می شد. او در قلب مردم موقعیتی ویژه داشت. تاریخ نگاران در باره اش چنین می نویسند: «شعار او پرهیزگاری، دعوت به تقوا، خوش رفتاری با مردم و صله رحم بود. سقایت و میهمانداری حجاج بیت الله الحرام با فرزندان عبد مناف بود، و این منصب با شكوه تا زمان پیامبر صلی الله علیه وآله به قوت خود باقی بود.» آمنه دختر «قمرالبطحاء» (ماه مكه) نه تنها زیبایی چهره بلكه ویژگیهایی چون پرهیزكاری، مردم داری و... را نیز از پدر به ارث برده بود.
«بره »، مادر آمنه، نیز از خاندان شریف و بزرگوار «بنی كلاب » بوده. در نسب با وهب بن عبدمناف اشتراك دارد. مادر بره، ام حبیبه نیز از همین نسب است. و از زیباترین جلوه «ارحام مطهره » به شمار می آید.
خاندان «بنوزهره » همواره در افتخارهای بزرگ قریش و حوادث پر شكوه مكه شریك بوده و برگهای زرینی از تاریخ مكه به نام افتخارآفرین آنها مزین شده است.
عبد مناف، نیای سوم پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله، مغیره نام داشت و «قمر البطحاء» [2] خوانده می شد. او در قلب مردم موقعیتی ویژه داشت. تاریخ نگاران در باره اش چنین می نویسند: «شعار او پرهیزگاری، دعوت به تقوا، خوش رفتاری با مردم و صله رحم بود. سقایت و میهمانداری حجاج بیت الله الحرام با فرزندان عبد مناف بود، و این منصب با شكوه تا زمان پیامبر صلی الله علیه وآله به قوت خود باقی بود.» آمنه دختر «قمرالبطحاء» (ماه مكه) نه تنها زیبایی چهره بلكه ویژگیهایی چون پرهیزكاری، مردم داری و... را نیز از پدر به ارث برده بود.
«بره »، مادر آمنه، نیز از خاندان شریف و بزرگوار «بنی كلاب » بوده. در نسب با وهب بن عبدمناف اشتراك دارد. مادر بره، ام حبیبه نیز از همین نسب است. و از زیباترین جلوه «ارحام مطهره » به شمار می آید.
[1] رياحين الشريعه، ذبيح الله محلاتي، ج 2، ص 386.
[2] فرازهايي از تاريخ پيامبر اسلام، جعفر سبحاني، ص 38.